|
|
Articles: Short Stories | మానవతకే మచ్చు తునక - Editor
| |
పేకాటతో సరిపెట్టుకున్న వాళ్ళం కాబట్టి మాలో ఎవరం 'మందుభాగ్యులం' కాకపోతిమి. అందుకని కాఫీ, టీ, టిఫినుల సరఫరా మాత్రం అవిచ్ఛిన్నంగా సాగింది. చిన్న బ్రేకు లంచితోనే. ఎన్ని వండిస్తే మాత్రం ఏం తినగలం! కంచికి పోయే కథలగాళ్ళం. ఒకడికి సాల్ట్ ఫ్రీ డయిట్ అయితే మరొకడికి ఫ్రిజ్ నీళ్లు పడవు. ఇంకొకడికి సుగర్ కంప్లెయింట్. ఇన్నాళ్ళకి కలిశాం గనుక తిన్న తిండి కంటె వేసుకున్న జోకులే ఎక్కువ. మాట వరసకి శంకరం అంటాడూ 'నీకు తెలుసుగా మా ఆవిడ పోయి మూడేళ్ళయింది!'
'పసుపు, కుంకుమలతో వెళ్ళిపోయింది. పండు ముత్తైదువ' అన్నాను.
'మరే. మహాపతివ్రత. చెయ్యెత్తి దండం పెట్టాలి' అన్నాడు రాజారాం. 'మీకేం! ఏదైనా చెప్తారు! కట్టుకున్న మొగుడికి కాఫీ నీళ్ళు పెట్టుకోడమైనా నేర్పింది కాదు. కడుపులో కాళ్ళు పెట్టుకు పడుకోమంది. నేనా అజీర్ణరోగిని. హోటల్ భోజనం పడదని తనకి తెలీదా! నిజమే. మా ఆవిడ మహా పతివ్రతే అయి ఉంటుంది. లేకపోతే నా నోట మన్నుకొట్టి ఉన్నట్టుండి ఆ యముడిగాడితో లేచిపోతుందా!'
జోకుకి జోకు మాత్రమే జోడు. నేనెలా ఊరుకోను!
'ఏమిటో వేళ పట్టున నోటికింత ముద్దరాక వీడేడుస్తున్నాడు. పెళ్ళాం చేతిముద్ద మింగుడు పడక నాలాంటివాడు ఎలా బాధపడుతున్నాడో మీకేం తెలుసు! చేస్తూ చేస్తున్న వంట మనిషితో దెబ్బలాట పెట్టుకుని మానిపించేసింది. మా ఆవిడ గరిట చేత పట్టడం కాదు గానీ ఈ వారం రోజులకే నా అన్న హితవు పూర్తిగా చెడింది! వాళ్ళిద్దరూ గొల్లున నవ్వేరు.
'బాల్చీలు తన్నెయ్యకుండా ఇంకా ఈ వయసులో కూడా మన శాల్తీలు మిగిలి, ఇలా జాలీగా సెలిబ్రేట్ చేసుకుంటున్నాం. అదెంత కాదు!' అంటూ 'ఇప్పుడే వస్తాను' అంటూ రాజారాం మరోసారి మమ్మల్ని విడిచి వెళ్ళేడు. మేమిద్దరం మొహమొహాలు చుసుకున్నాం. ఇలా పేకాటని నట్టేటిలో ముంచి మాయం అవుతూంటే మేం ఏం కావాలి! ఏమైనా అంటే 'అరగంటకోసారి వెళ్లొస్తూ ఉంటానని ముందే చెప్పాను కదరా!' అనే బోడి సంజాయిషీ ఒకటి.
'ఓహో అదా, అందుకేనా' అంటూ శంకరం నా సస్పెన్సు ఎక్కువ చేశాడు.
| Be first to comment on this Article!
| |
|
|
|
|
Advertisements |
|
|
|
Advertisements |
|