|
|
Articles: Short Stories | బాలయోధులు - Editor
| |
చింతపండు గుజ్జుతో తామ్రపత్రాన్ని తోమి తోమి తళతళలాడేట్టు చేసింది కోందండం భార్య కామాక్షి.
చక్రపాణి దానిని అటూఇటూ తిప్పి చూశాడు. అది దివంగత స్వాతంత్ర్య సమరయోధుడు చిరంజీవిరావుగారిది....
అంతా బాగానే వుందిగానీ, నిన్ను రైల్లో ప్రయాణం చేయమని ఎవరు చెప్పారు? హాయిగా నెలకి ఆరువేలు పెన్షన్ తీసుకుని కులాసాగా కాలక్షేపం చేయకుండా లేనిపోని సమస్యలు తలకెత్తుకుంటావెందుకు? కోదండాన్ని మందలించాడు.
అంతా నా ఖర్మ! ఫస్ట్ క్లాస్ లో ప్రయాణంచేయొచ్చు కదా అని ఉబలాటపడ్డాను. ఇలా అవుతుదనుకోలేదు... గుండు తడుముకున్నాడు కోదండం. ఇంకా పచ్చిగా ఉన్న కత్తి గాటు మంట పెట్టింది.
చిరంజీవి దిగాలుగా బుగ్గన చేతులాన్చుకుని కూర్చున్నాడు. లైటు వెలుగులో గుండు నిగనిగలాడుతోంది.
పరిస్థితి చూస్తుంటే నవ్వాపుకోవడానికి నేను చాలా ఇబ్బందిపడాల్సి వస్తోంది.
కిం కర్తవ్యం? అన్నాడు కోదండం ఆవేదనగా.
ఒక్కటే దారి. ఇక నుంచి నువ్వే చిరంజీవిరావు అవతారమెత్తాలి. అప్పడు ఏ సమస్యా ఉండదు...
ఇంతకీ పెన్షనుదార్లకి వయస్సెంత ఉండాలి.
1947 సంవత్సరానికి ఏడేళ్లు ఉండాలి.
అంటే ఇప్పటికి 66 సంవత్సరాలు అంతేనా?
నీ వయస్సెంత?
67 సంవత్సరాలు.
ఇంకేం? ఇక ఇబ్బందే లేదు...
కోదండం మొహంలో పోయిన సంబంరం తిరిగొచ్చింది. వెంటనే చక్రపాణి చేతులు పట్టుకుని త్వరగా అయ్యేట్లు చూడు బ్రదర్! అన్నాడు అర్థింపుగా.
వెంటనే చక్రపాణి హస్తం చూపించాడు.
దానికేసి చూస్తూ ఏమిటీ దీనర్థం! అనడిగాడు అయోమయంగా చూస్తూ.
యాభై... వేలు...
గుటకలు మింగాడు కోదండం...
మళ్లీ యాభయ్యా?
తప్పదు! తగు మార్పులు చేయాలి కదా?
బాలయోధుడు చిరంజీవి వాళ్లిద్దర్నీ మార్చి మార్చి చూస్తున్నాడు.
సరే ప్రయత్నిస్తాను....
ఆలస్యం చేయకు. మళ్ళీ అవకాశం దొరకదు...
అలాగే
ఈసారి నిర్భయంగా రైళ్లల్లో ప్రయాణం చేయొచ్చు.
మా చిరంజీవి
నీకు సహాయంగా ప్రయాణం చేయొచ్చు...
చక్రపాణి వెళ్లిపోయాడు.
తాతా, మనవడు మొహాలు చూసుకుంటుండగా నేను మెల్లగా తప్పుకున్నాను.
| Be first to comment on this Article!
| |
|
|
|
|
Advertisements |
|
|
|
Advertisements |
|